Acısı olanlara sarıldığım bİr gün…

Dur diyince yüreğindeki acı, duracaksın. Başka var mı çaresi?

Gelip göz bebeklerine yerleşecek, midende bir tekme, boğazında bir yumru, bağırsaklarında bir kuş kanatlanıyor gibi bir hisle “ben geldim!” diyip oturacak tam kucağının ortasına.

Buyur diyeceksin, var mı çaresi?

Gelince anlayacaksın, oturtacak seni öylece bir yere, kımıldamak gelmeyecek içinden belki bir gün, belki bir kaç.

Izdıraba düşmeden eyleyeceksin acını. Öteki olup bakacaksın kendine yukardan, hakkındır diyeceksin bu acı. Sımsıkı sıkıştırsa da, kalacaksın onunla biraz hafifleyene kadar.

Var mı ki başka çaresi?

Sonra o hafiflik sana diyecek ki: “Damağında bu acının geçmeyecek tadı ile dilinin ucundaki bu mutluluğun tadı arasında bir yer var. Geçicilik. Seninle orada buluşalım. Orası hafif. Gerisi hafiflik.”

Acısı olanlara sarıldığım bir gün…