Bazı ölümler aĞır gelİr.

Yas en ufak boşluğumdan sızıveriyor içeri. Dişlerimi sıkarken buluyorum kendimi. Başımın iki yanı sıkışıyor.

Sonra o an’a gidiyorum, zangır zangır titremesini durduramadığım bedenimdeki şok hissine.

Tanıdık geliyor çünkü.

Korkuma, kaygıma, yalnızlık isyanıma denk olan en kuvvetli an.

Bazı ölümler ağır gelir, güçsüz ve yalnız hissedersin. Çünkü öylesindir.

Bu kişiden kişiye değişmesinden çok; ölüm şeklinin ne kadar travmatik olduğu, senin ölen kişiyle olan ilişkin, sevdiğin bu kişiyi kaybetme korkusuna ne kadar süre şiddetli maruz kaldığın, daha fazla zaman kazanmak için nelerden feragat ederek mücadele verdiğin, kendinden verdiklerinin ağırlığı, ölen kişiye duyduğun sevgi, ölmek üzereyken ve ölüm sonrası o kişiyle geçirilen vakit vs. Yani hikayeyle direkt orantılı olarak değişiyor.

Güçsüz olman da, deliriyor gibi hissetmen de, yalnız kalmak istemen kadar yalnız kalmaktan korkman da hepsi normal. Normal çünkü anormal zorlanıyorsun!

Çünkü minik bir ters gitme ve zorlanmada zihin sana yeniden en büyük acılarını hatırlatacak. Benzerlikleri gösterecek. Burası yine kuyunun dibine düştüğün yer.

Bu hislerinin yatışacağını bil ve kendine en zor anda bile olsa bunu her zaman hatırlat.