cennet bahçesİnden seslenİyorum.

Sevgim yakıcı bir enerjideki ateşe benziyor. Muhatabını yakmak istiyor. Bense onunla, onun yanında, içinde oturuyorum. Bir cennet bahçesinden sesleniyorum. Bu ateşi neye dönüştürebileceğimi göstermesi için bekliyorum. Söndürmüyor, dönüştürüyorum.

İnsanlardan kesinlikle daha az hoşlanıyorum. Yeri geldiğinde kendimi soyutluyor veya sivrice korumaya alıyorum. Sanırım en çok doğa ile iyi geçiniyorum. Yeşil bir ovaya, orman ve suyla korunaklı bir köye, bulutlu ama açık mavi bir gökyüzüne, ağaçlardaki meyvelere ve çiçeklere bakarak geçiyor günlerim.

Peki ne istiyorum? Hiçbir şeye bir zaman biçmek istemiyorum. Her şeyin bir zamanı veya her şeyin zamansız olduğuna inanıyorum. Güveniyorum aslında. Kuş seslerine, rüzgar ve yağmurun sesine bırakmak istiyorum kendimi.

Aslına bakılırsa geçmişin huzursuz düşüncelerinin hiçbirisini bu masum, sevgi dolu ve huzurlu alana taşımak istemiyorum. Tek tek o zorlu geçmiş deneyimlerin yasını tutacağım.

Yastan geçmeden iyiye ulaşılmıyor. İlmek ilmek sakinlik, dinginlik, naiflik, güven ve huzur içinde geçerken yasımdan, bunun iç rahatlığı ile gezineceğim.