Daha çok seveyİm, daha çok yaratayım.

Ben buraya ait olanım.

Kabına tam gelen.

Her hal’den râzı gelenim.

Burası benim yerimdir.

Hem sahibi olduğum dostluklara evdir.

Hem ait olduğum topraklara evdir.

Beni mutlu olduğum yerden, mutlu olduğum sevgililerden, mutlu olduğum dostlardan, mutlu olduğum evden ve mutlu olduğum işten alı koymayasın.

Sen de benden hep râzı gelesin.

Özenle sevileyim, dikkatle sevileyim, doya doya sevileyim, nezaketle ve naiflikle sevileyim, huzur ile sevileyim, sevginin ‘toz pembe’ hâli ile sevileyim. Seven de benden râzı gelsin.

Seveni daha da sevmeyi bileyim. Sevildikçe seveyim, sevdikçe de sevileyim.

Hiç bilemeyecekken insanoğlu sonunu, yarınını, sonraki ân’ını; ben şimdi’m ile her zaman rahat olayım. Şimdi’mden de râzı olayım.

Yediğim yemekler, aldığım nefesler, soluduğum hava, beden - zihin sağlığım da benden râzı gelsin. Bu ‘iyi olma hali, bana sevgi ve yaratıcılıkla gelsin.

Bende dönüşsün.

Daha çok seveyim, daha çok yaratayım.

Beslendiğim nice şeyler için içimden dışıma ‘şükran kahkahaları’ atmayı atlamayayım.

“Toz pembe bir sevgi bulutu gibisin” diyen dostları, toz pembe bir sevgi bulutu gibi kucaklamayı atlamayayım.

Gübre kokusundan aldığım mutlulukla, dalından yediğim meyvenin tadından aldığım mutluluk daim olsun.

Ormanlar da bana dost olmayı sürdürse ne âla, onların eşlikçiliğinden aldığım keyif de daim olsun.

Yağmuru ferahlatsın, sıcağı ısıtsın, soğuğu uyanık tutsun.

Yazı coştursun, baharı dindirsin, kışı iyileştirsin.

Bunların hiçbiri de ‘gelecekten bir niyet’ gibi anlaşılmasın.

Ben verenden de, alandan da fazla fazla râzıyım.

Şimdi’miz aynı şuan olduğu gibi ‘şen’ olsun.

Bu bedene de bunları deneyimleten tüm şeyler sağolsun.