fİşek gİbİ yaşayasım geldİ.

Acı bir kere sevdiğinin arkada bir süre eşya bırakıp ölmesi. Bir yerlerine ağrılı bir hüzün doluyor aniden, gözyaşları dökülüyor, kederden bedenin ağırlaşıyor. Kalbin büzüşüyor, küçülüyor adeta sıkışıyor yerinde. Zihnini bir sis perdesi kaplıyor.

Kıyamamının yüce mi yüce şefkati, unutmuş olduğuna özlem capcanlı beliriveriyor, gitmemiş tabii diyorsun, bak çıkageldi.

Yüzyıllarca ağlamak geliyor içinden, çişin gelince tuvalete gidiyorsun, elini yıkarken yüzünü de yıkıyorsun, bir bakmışsın mutfakta bulaşık yıkıyorsun, öyle geçişiyor.

Ay fenalaştım zaten bu belli bir son değil mi neyin nesi bu sıkışma diyesin geliyor. Bi bakıyorsun hiç de fena bir yer değil; sevgi, şefkat, yaşama dürtüsü, bir güçlenme - ayaklanma - donanma başlıyor bedeninde, tamirat adeta yaşamaya keyfince başlamak için.

Yeniden de severim, sevdiklerimi öper, koklar, sarılırım. Yaşıyorum ben daha! Al sana hafiflikle gelen bir coşku, daha hiçte bir şey bitmiş değil, üstelik ne kadar zaman kaldı ve neler olacak belli de değil.

Ayy bir an heyecan basıyor, e bu eğlenceli bir oyunmuş meğersem!

Ben yaşamaya gidiyorum. Dur önce bir kahve demleyeyim. Şunları yazıya dökeyim. Hatta paylaşayım okuyun hepiniz. Anaa ne varmış bu keder - hüzün - acı mix’inin içinde, bir anda fişek gibi yaşayasım geldi.

Sen de İYİ Kİ yaşamışsın annecim…