Kendİnle kal.

Yanıma kar kalan, içime sinen ne kadar eylem ve seçimim varsa, sıkıştığımda kendimle kalma sabrını gösterebilmiş olmamdandır.

Zihnimin adeta şaha kalkıp beni düşünce tünellerinde yorgun düşürdüğü zamanlardaki duruşumdan çok şey öğrendim.

O zamanlarda kendimle ilgili çok şey öğrendim.

Söz hakkı tanıdım, tartıştım, daha makul düşünce kalıpları ekmeyi denedim, daha önceden bildiğim altı dolu yöntemleri uyguladım, ne yapmak istediğimi sordum, o düşüncemi tetikleyen geçmiş anlarıma gitti zihnim ve her 

birinde dönüşen – değişen tepkilerimi yokladım,

daha çok dinlendim - kitap okudum – yazdım - yürüyüşe çıktım.

Doğal süreci bu bende böylesi zamanların. Başka türlüsünü bilmiyorum.

Sanırım bastırmak, oyalamak, yok saymak için daha fazla çalışmak, hayata kanşmak, -mış gibi yapmak uygulayabildiğim bir yöntem olmadı hiç.

İnişlerimin, normalin dışındaki düşünce ve davranışlarımın an be an farkında olmayı pratik etmezsem ne kalır ki yaşamaktan geriye?

Şimdi ne kaldıysa geriye, - makul bir sebep olsun olmasın - zor

zamanlarda kendime özenli ve meraklı yaklaşmamdan kaldı.

Mükafatlar hep sonradan geldi.