Ölüm dostça göz kırpıyor…

Eylül 2022

Coşkun bir keyifle dans ediyor hayat benimle. Saf bir mutluluk hakim tüm hücrelerimde. Olduğum yerden, bulunduğum ortamdan, etrafımdaki herkesten râzıyım. Hafif ve duru bir iç dünyam var. Her hâlimle barışık, gülümsüyorum.

Ağustos 2017

Ölüm geliyor. Savaş başlıyor. 2 sene 3 ay.

Her gün. Her saat. Yakın markajda full donanma, ölüme savaş açıyorum. O yaklaştıkça ben agresifleşiyor hatta çirkinleşiyorum. Tehdidi büyük. Annemin canına kastetmiş.

Kasım 2019

Biyolojik olarak son 5 - 6 gün diyorlar. Ölüm geldi. Çok yakınımda. Gücüm kalmamış. Bakıyor. Görüyor. Kabul ediyorum. 3 gün sürüyor. ‘Neymiş bakalım bu ölüm dedikleri’ der gibi.

Gece - gündüz aralıksız başucunda seğrediyorum. Tüm dikkat ve özenimle oradayım.

3 gün…

Nefesler neredeyse dakikada 1’e düşüyor.

Ayak tabanları mor, el parmak uçları.

Teni soğuk, ateşi 39.

Kalp 130, nabız 30.

Oksijen desen tüpler bi çare

Su yok, yemek zaten yok

Yakın markajdayım

Tibet’in Ölüler Kitabı’nda okumuştum. Ölüm başladıktan sonra bir yemek yeme süresi alırmış vakit olarak.

Ölüm gerçekleşiyor. Ağzından dökülen iç organ sıvılarını siliyor, çenesine tülbent bağlıyorum.

Orada artık ben yokum, annem yok, acı yok, his yok. Yoksa nasıl dayanır insan!

Eylül 2022

O günden şimdiye 5 sene.

Hayatıma sahip çıkıyorum.

Doyasıya keyif almak yegâne niyetim.

Duygu durumumu kimsenin merhametine bırakmıyorum artık.

Sorumluluk yalnızca benim.

Hayat kolaylaşıyor. Akmaya başlıyor.

Ahenkle dans ediyorum.

Durumlara üzülmüyor, duygulara tutunmuyorum.

Coşku, sevgi, şükran besin kaynaklarım oluyor.

Hayat beni dansa davet ediyor. Ölümle barışıyorum. Her şey kolaylaşıyor.

İçimi koskoca bir keyif kaplıyor.

‘Yeniden buluşana kadar doyasıya tadacağım dağlarından, çiçeklerinden, suyundan. Aşkından, dansından, kahkahandan’ diyorum. Ölüm dostça göz kırpıyor…