Ölümün sıcacık bİr hİssİ var

Ölümün sıcacık bir hissi varmış gibi geliyor bazen. Sanki sakin kalabilirsen en güvenli yermiş gibi.

Ölüm doğalında öylece oluveriyorken… Yaşamayı dâhi unutuyormuşcasına, günlük hayatlarımızı böylesi sıkıcılaştırmaya nasıl tahammül edebiliyoruz?

Öldüğümde annemin yanına gideceğim hakkında güçlü bir inancım veya herhangi bir fikrim yok. Onu ölürken izlediğimde hayranlık duyduğumu hatırlıyorum. Bu anlamda ona hep özeniyorum.

Ve düşünüyorum, her şey için nasıl da çok çabalıyoruz. Buna huzur ve mutluluk da dahil. İçimde bangır bangır çağlayan bir ses: “Ölümden korkmaya gerek yok!” diyor bunlar aklıma geldikçe.

Bir de acaba arkamızdan üzülecekler için ölmek istemiyor olduğumuz kılıfından soyunsak nasıl olur? En azından bir bakalım sadece…

Gerçekten arkamızdan üzülecekler için mi istemiyoruz ölmeyi yoksa yaşamak denilen konfor alanına kendimizi basbayağı fazlaca kaptırmış olduğumuzdan mı?

Arkada kalan biri olarak kendi deneyimimden şunu diyebilirim ki: Evet en sevdiğinin ölmesi zor, epey zor. Fakat ben üzülmeyeyim diye ‘hayatta kalmaya devam etme’ kararı şu an elimde olsaydı bu sorumluluğu kendi adıma almayı istemezdim.

Şimdi sormak istiyorum:

Ölmenin sıcak, güvenli ve kolay bir deneyim olacağına dair bir iç ferahlığımız olsaydı;

hayatımızı şu anda nasıl yaşıyor olurduk?

Neler yapıyor olurduk?